Bozcaada... Nereden başlasam bilmiyorum. Anılarımı buraya sığdırmam imkansız. İlk defa yolunu bilmediğim bir yere gidiyordum. İlk defa kaybolmak bu kadar güzel gelmişti. Kaybola kaybola gittiğim ve her gidişimde geri dönmemi istetmeyen bir yerden bahsedeceğim sizlere. Orada sizi çeken başka bir duygu var, nasıl denir tatlı huzurlu bir his. Yıllar önce gördüğüm bir rüyamda bir feribot iskelesindeydim, daha önce hiç gitmediğim. Lapseki iskelesiymiş. (Hatırladıkça tüylerim ürperir.) Karanlıktı, bir feribot iskele telaşesi vardı sırada übekleyen araçlarda. Gece 4-5 olsa gerek ki rüyamda bile uyku sersemi bir halde kapişonlu siyah üstümü giymiş dışarda feribot bekliyordum, araçların kapıları açık anne baba ve çocuklar vardı. Bozcaada isimli nostalji bi feribota binmiştim. Yolda giderken Lapseki feribotu çıktığımız iskeleye dönüyordu. Ne olduğunu anlamadan uyanmıştım. Neredeydim? Nereye gidiyordum? Nerede olduğunu öğrenene kadar Lapseki’nin nerede olduğunu bilmiyordum. En çok Bozcaada feribotunda aklım kalmış halde uyanmıştım. Sanki birisini beni çağırmış gibiydi. Beni bekleyen birinin varlığı halen üstümde. (Gideceğini de sanmıyorum.)
O gün araştırdım, Bozcaada’ya nasıl giderim hiç araştırmadan, hiç düşünmeden otobüs bileti almaya gittim. Hatta bilet aldığım gişede Çanakkale demeden önce Bozcaada’ya bir bilet! demiştim. Yaşlı amca başı eğik yazı yazarken başını kaldırmadan gözlüğünün üstünden bana baktı, "Çanakkale mi istedin?" Bende “bilmem” demiştim. Elime bir Çanakkale Ezine'ye gidecek bir bilet tutuşturdular. (Bilet aldım ama nerede kalacağım bilmiyordum.) Velhasıl bindim otobüse gidiyorum. Uyku uyumuyorum heyecandan. Sanki beni bekleyen birisine gidiyorum ,hasret kalmışım özlemişim. Küçük çocuk gibi heyecanlıyım. Saate baktım, 4-5 civarı bir anda otobüs durdu, siyah pantolon beyaz gömlekli muavinler geldi, otobüsün ışıkları kapandı. Aşağıya indim. (Ben burayı daha önce gördüm; ama nerede?....) hemen önümüzde kapıları açık beyaz bir otomobil, küçük bir kız ve ailesi çay bulmuş içiyorlar. Ayaz var. Bir baktım otobüsümüz Lapseki yazılı bir feribota biniyor. Uykum var, uyku sersemiyim uyuyamıyorum. Siyah kapişonlu var üstünde,ellerim polarımın cebinde, önümdeki bir babanın kızının polarının fermuarını çekmesini izliyorum. Feribottayım, denizin ortasındayız; ama nasıl bir dalga var... Bende dışarıdayım. Karşıdan gelen feribota bakıyorum. Bir feribot ters istikamet geçiyordu yanımızdan. Kanım donmuştu o an. (Uykum açılmıştı o an titremeyle.) (Bu arada feribot isimlerine takıntılıyım, babam Gemici,gemilerde çok vaktim geçmiştir.)
 |
| Bozcaada Sokakları |
 |
| Bozcaada, Çanakkale |
Otobüs feribottan inip devam ediyor. Bir yere gidiyorum; fakat nereye bilmiyorum. Heyecanım hiç dinmeden zifiri karanlık olan yolu izliyorum. Saat 5 gibi Çanakkale Otogarı'na bırakıldım. (Oysa Ezine’de inmeliymişim oysa.) Orada sabaha kadar çalışan dolmuşlar var. Onlara binip Ezine Otogarı'na geçtim. Halen neredeyim bilmiyorum. Yaşlı bir amcaya (yaşı tahminimce 80'lerdeydi.) Bozcaada’yı sordum. Amca bana bir baktı ve şöyle dedi “Geyikli İskeleye gidiveğcen, 10 dakika yürür gidiverirsin, gençsin beya!!” Saat daha 6, Geyikliye ilk dolmuş saat 7'de. Bende iyi bari yakınmış yürürüm dedim çıktım, yolun sağından yürümeye başladım. Yürü yürü deniz yok bir şey yok. Derken, bir araba yanaştı. Bir adam camı açıp: “İstemeden kulak misafiri oldum, Bozcaada’ya gidiyorsun sanırım “ dedi ve beni iskeleye bıraktı. Arabayla 15 dakika sürdü:)
Şimdi ise Bozcaada feribotunu gördüğünde feribota doğru koşan, (bunun için polislere iki saat “vallahi bu feribotu çok seviyorum, bir problem olduğu için koşmuyorum.’’ diye dil döküyorum.
Emre
Emre
Yorumlar
Yorum Gönder